روز تنهایی حیدر و زهرا شده است.

جان جهان ز پیکر هستی جدا شده، خاموش شمع محفل نورالهدی شده.

درود بر تو ای بزرگ ما رقیه که بر تو باد احترام و سلام و عنایات و برکت خداوندگار ما.

امشبی را شه دین در بغلم مهمان است.

دختران شام میگردند همراه پدر، کاش میشد تا تو هم با خود بگردانی مرا.

از نیمه شب گذشته و خوابش نبرده بود طفل سه ساله ای که، دگر سالخورده بود در گوشه خرابه، به جای ستاره ها تا صبح، زخم های تنش را، شمرده بود.

ویرانه ام پر میشود از عطر کیسویت، بابا کجا بودی چرا خاکی شده مویت.

گر دخترکی پیش پدر ناز کند، گره کرب و بلای همه را باز کند.

با کاروان نیزه سفر می کنم پدر، با طعنه های حرمه سر میکنم پدر.

دخیل کنج ضریح رقیه خاتونم، میان نه فلک و هفت تخت و ارض و سما.

طفل افتاده ز پا منتظر توست بیا آقا جانم.

قیمت گذار گوهر اشکش فقط خداست، هر دل شکسته ای که بگرید برای من.

به سینه هر که تمنای کربلا دارد، همیشه در دل خود روضه ای به پا دارد.

کسی که عشق تو را دارد دگر چه کم دارد، بدون عشق تو عالم کجا بها دارد.