این روزها قافیه ی شعر گشته اربعین، امسال هم اگر نروم میخورم زمین، اینبار من مدد ز رقیه گرفته ام، نازی کند ز پیش پدر راهیم همین.

از نیمه شب گذشته و خوابش نبرده بود طفل سه ساله ای که، دگر سالخورده بود در گوشه خرابه، به جای ستاره ها تا صبح، زخم های تنش را، شمرده بود.

بابا شما چیزی نپرس از گوشواره، من هم از انگشتر نمی گیرم سراغی.

ویرانه ام پر میشود از عطر کیسویت، بابا کجا بودی چرا خاکی شده مویت.

چه شد امام به گریه سه بار گفت الشام، تمام روضه خلاصه در این کلام شده.

گر دخترکی پیش پدر ناز کند، گره کرب و بلای همه را باز کند.

بعد تو ضرب المثل شد دختران بابایی اند.

با کاروان نیزه سفر می کنم پدر، با طعنه های حرمه سر میکنم پدر.

هر چه مصیبت بود از آنجا شروع شد، وقتی که فهمیدند که بابایی ندارد.

دخیل کنج ضریح رقیه خاتونم، میان نه فلک و هفت تخت و ارض و سما.

چند روزی است غمی سخت دلم را برده هاتفی داد ندا، ۵ صفر نزدیک است.

طفل افتاده ز پا منتظر توست بیا آقا جانم.

جانم عالم به فدای دل بابایی تو.

قیمت گذار گوهر اشکش فقط خداست، هر دل شکسته ای که بگرید برای من.

سالروز شهادت مظلومانه بی بی سه ساله، بنت الحسین علیه السلام حضرت رقیه سلام الله علیها بر عموم شیعیان جهان تسلیت باد.