اینجا دگر از بیعت و یاری خبری نیست، دیگر خبر از لشکر چند صد خبری نیست، وقتی که بیایی ز سفیرت اثری نیست، از او زره و خود و عبا و سپری نیست.

گفتم بیا به کوفه ولی پشیمان شدم حسین جان.

اولین شهید راه عشق.

حسین میل به کوفه، کوفه وفا ندارد، کوفی، بی مروت شرم و حیا ندارد.

دل این شهر برای نفسم تنگ شده، جان من کوفه میا، کوفه دلش سنگ شده.

بین کوچه های نامردی، کوفه تنها گذاشت مردش را.

سلام ما به بقیع و بقاع ویرانش، بر آن حریم که باشد ملک نگهبانش، سلام ما به بقیع آن تجسم غربت، گواه بر سخنم تربت امامانش.

نزد حق یافته فیض دیدار، جسم تو خفته و روحت بیدار، خود تو مظلومی و قبر تو خراب، دیده دهر ازین غصه پر آب.

امام ما ز جهان رفت با دلی مغموم، هماره قصه مظلومی اش به خاک بقیع، بود ز غربت قبرش برای ما معلوم.

یادگار کربلایم که روز و شب با روزهای من خاطرم آتش گرفت و سوخت.

بلند گریه می کنم برات به یاد مزار بی سرات.

امام محمد باقر علیه السلام: سخن طیب و پاکیزه را از هر که گفت بگیرید، اگر چه او خود، بدان عمل نکند. منبع: تحف العقول، ص ۳۹۱