وصـال حـق تعـالی سـفـری در متـن جان آدمــی و نوعـی تغیـیـر است.

محرم ماه عاشورا است و شهید شش ماهه.

محرم ماه داغ برادر است و سرداری که مشک بر دندان در راه خیمه های کودکان تشنه آسمانی گام برمی‌دارد.

بوی گل و سوسن و یاسمن آید، عطر بهاران کنون از وطن آید، جان زتن رفتگان از سوی تن آید، رهبر محبوب خلق از سفر آید.

ماه شهادت پسر فاطمه زهرا سلام الله علیها تسلیت باد.

آمدی ای ماه خونین، جان فدای مقدمت، همنشین من شدی، من نیز گردم همرهت.

عمری است نیازمند این درگاهم، یک لحظه گدای خویش دریاب! حسین.

یادتان باشد لباس مشکیم را تا کنید، گوشه‌ای از قبر من این جامعه را هم جا کنید.

کاش من در شام تاسوعا بمیرم تا شما، خرجیم را نذر ظهر عاشورا کنید.

محرم آمد و ماه عزا شد، مه جانبازی خون خدا شد، جوانمردان عالم را بگویید، دوباره شور عاشورا به پا شد.

سلام من به محرم به غصه و غم مهدی، به چشم کاسه ی خون و به شال ماتم مهدی.

تا قیامت ز قیامت تو قیامت برپاست، از قیام تو پیام تو عیان است هنوز.

دلم برای روضه های محرم تنگ شده.

بر تمام خنده هایم خطی از ماتم بکش، پاک کن شادی ز دل جایش هزاران غم بکش.