عکاس و نویسنده:اسما رشیدی رشنو

حیاطمون خیلی کوچیک و فندقی بود؛اما وسطش یه حوض آب که کَفِش با رنگ آبیِ آسمونی نقاشی شده بود و چندتا ماهی قرمز که داخل اون زندگی میکردن وجود داشت..
اما اون حوض آبی رنگ یه صفایی به حیاط کوچیکمون داده بود؛که هروقت کنارش می نشستی؛انگار داشت با روحت حرف میزد.یه تخت که روشو با فرش پوشونده بودیم و دوتا بالش؛هم کنار حوض بود که فضای حیاط رو به کلی شاعرانه کرده بود...
یه روز به فکرم رسید بیام و یه درخت کنار حوض بکارم؛تاوقتی بزرگ شد؛سایه ش بیفته رو حوض آب و تخت کنارش..همین کار رو هم کردم..
انقدر ذوق برا بزرگ شدنش داشتم که هرروز بهش آب میدادم و ازش نگهداری میکردم..
هرروز صبح از پشت پنجره اتاقم نگاش میکردم که ببینم امروز با دیروز درختم چقد فرق کرده و بزرگ شده..
خلاصه یه سالی ازکاشتن درختم گذشت.یه روز صبح مث همیشه پشت پنجره داشتم نگاش میکردم ک دیدم:إه درختم شکوفه داده؛؛حتی قدش از من بلندتر شده بود..
خیلی ذوق کردم و هی دور درختم می دویدم و میخندیدم..
احساساس کردم این درخت بچه مه که اونو بزرگ کردم و به این مرحله رشدو کمال رسوندمش؛خیلی خوشحال شدم که ثمره کارمو دیدم؛آخه بعد شکوفه کردن درخت میوه میده و اون میوه میشه ثمره کار آدم..
بچه آدم هم همین حکم رو داره که باعشق و محبت بزرگش میکنی؛به مرحله رشد و کمال می رسونیش و یه فرزند صالح و پاک تحویل جامعه میدی و این صالح بودنش میشه ثمره زندگیت که عمر و جوانیت رو به پاش گذاشتی..
پس چه بهتر که به بچمون عشق و محبت بورزیم و اونو بافرهنگ درست خانواده بزرگ کنیم..
پس چه بهتر که ثمره خوبی از خودمون بجا بذاریم تا فردای بهتری برای این دنیا و اون دنیای خودمون و بچه هامون بسازیم...