فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی در بیان امام سجاد علیه السلام درباره محبت به خداوند  امام سجّاد علیه السلام در فرازهایی از دعای خویش(دعای ابوحمزه ثمالی) به درگاه خداوند: الهي لَوْ قَرَنْتَني بِالاَْصْفادِ وَ مَنَعْتَني سَيبَکَ مِنْ بَينِ الاَْشْهادِ و دَلَلْتَ عَلي فَضايحي عُيوُنَ الْعِبادِ وَ اَمَرْتَ بي اِلَی النّارِ وَ حُلْتَ بَيني وَ بَينَ الاَْبْرارِ، ما قَطَعْتُ رَجآئی مِنْکَ وَ ما صَرَفْتُ تَاْميلي لِلْعَفْوِ عَنْکَ وَ لا خَرَجَ حُبُّکَ مِنْ قَلْبی انَا لا اَنْسي اَيادِيکَ عِنْدی وَ سَِتْرَکَ عَلَی في دارِ الدُّنْيا. خدايا، اگر مرا با زنجيرها ببندی، و عطایت را از میان همه خلق از من منع کنى، و ديدگان بندگانت را بر رسوايی هايم بگشايی، و فرمان دهى که مرا به آتش دوزخ کشند و میان من و نیکان جدایى افکنى اميدم را از تو نخواهم بريد، و آرزويم را از عفو تو باز نخواهم گرداند، و محبتت از قلبم بيرون نخواهد رفت، من فراوانی عطایت را نزد خود، و پرده پوشی ات را در دارِ دنیا فراموش نخواهم کرد.